Een paar maanden geleden vatten een aantal vrouwen het plan op om samen bij Henk Seppenwoolde de offroadcursus te gaan doen. Ik geloof dat het Klaartje was die het initiatief nam; Witch, Kokkie en ik wilden graag mee, overtuigd van het feit dat de uitgebreide lofzangen die hier (=in nl.motorfiets) herhaaldelijk over deze cursus verschijnen, volledig terecht zijn.

We moesten wel geduld hebben, want in verband met MKZ moest Henk zijn cursussen een tijd lang opschorten. Maar op 10 juli konden we dan eindelijk terecht. Alles in kannen en kruiken, tot Kokkie wat botjes in d'r voet brak :-( Ontzettend rot voor haar, zo kon ze natuurlijk niet mee en ze had zich er zo ontzettend op verheugd... In Pernette vonden we gelukkig een enthousiaste vervangster :-)

Voordat we dinsdag bij Henk Seppenwoolde zand gaan happen, rijd ik maandagavond met Pernette en Steffie langs de Waal oostwaarts. Pernette en ik overnachten bij Klaartje, dan zijn we morgen fris en op tijd in Rijssen. Het is een prachtige route, zo over de dijkjes langs het water en die avond staat er een heel mooi zonnetje. Mooi diffuus licht, alsof iemand een schemerlamp heeft aangestoken. Met J-P reed ik hier dit voorjaar in omgekeerde richting, maar dan een stuk gezapiger zwierend, aan het eind van een hele dag toeren. Nu gaat het er wat feller aan toe; Pernette rijdt voorop en houdt een stevig tempo aan.

Meestal rijden we pal langs het water, maar af en toe moeten we wat bebouwing doorworstelen en dan rijdt Pernette op een paar vaste punten verkeerd ;-) Misschien is het een instinctieve drang om toch ergens anders eens een kijkje te nemen. Staat er ergens een pot met goud ? Na vijf meter gaan dan haar handen al omhoog, alweer verkeerd...waarna we omkeren, telkenmale  een breed grijnzende Steffen passeren en Pernette er weer vandoor vlamt. Dit is heel plezierig toeren zo; ik heb me kostelijk vermaakt :-))

Vlak na Dodewaard buigen Pernette en ik af naar het Noorden, om verder te rijden langs de Nederrijn. Na nog een paar mooie bochtjes zijn we zo in Arnhem en als Klaartje d'r achterwiel weer in de XL heeft (ze had een lekke binnenband), kunnen we zo aanschuiven voor verrukkelijke falafel
(het recept hiervoor is in nl.mot al eens voorbijgekomen). Niet lang daarna gaan de oogjes dicht en de snaveltjes toe.

Precies om negen uur zijn we bij Seppenwoolde in Rijssen. Witch arriveert wat later. Eerst maar wat koffie dan en al snel is er van de aanvankelijke zenuwen niets meer over. Henk vraagt hoe we aan zijn naam komen als het niet via de knmv is. De term nl.motorfiets brengt aardig wat herinneringen bij hem boven. Van Hans Magnabagger, Steffie, BonVia op de bmw's, Erik met de tweetakt en Merijn (wiens FJ niet lang na de cursus zijn noodlot ontmoette). Knap, want Henk heeft ondertussen toch wel een paar honderd cursisten onder zijn hoede gehad. Niet altijd even grappig, zo zegt ie zelf, want als je abusievelijk een maand eerder in het seizoen begint en dan bij 3 graden boven nul met een stel lelijke mannen op pad moet, dan vraag je je toch wel af waar je het allemaal voor doet...
Gelukkig is het vandaag wat beter weer :-)

Als we naar de dia's kijken, met behulp waarvan Henk een paar do's en don'ts uitlegt, komen de zenuwen weer terug. Hmppf, er wordt wel wat van ons verwacht straks :-) We hebben de crosskleding al aan als we in de cursusbanken zitten. Een lekker losse broek met op de heupen wat
protectie, lange kousen met daarin protectie voor scheen en knie en daaroverheen stevige crosslaarzen. Voor het bovenlijf een harnas met protectie op borst, rug en schouders. Ik kies nog een mooie crosshelm uit en daarbij krijg ik later nog een een fraaie crossbril. Die is wat warm
en knijpt je neus wat af, maar in het stuivende zand is ie ideaal. Die gaat op de verlanglijst :-)

Dan de motoren, allemaal XR-en. De 400tjes zijn wat hoog, Witch ziet de 250 om die reden beter zitten. Het wordt wel flink strekken met de benen en dan kan ik de tenen aan 1 kant net op de grond krijgen. Een beetje opletten waar ik stil ga staan straks, dan gaat het allemaal wel lukken.
Henk start hem voor mij als ik zeg dat ik dat nog niet zo vaak heb gedaan. Later zal het me nog bezuren dat ik het nog niet kan, als ik in de volle zon sta met helm en crossbril op en er even niemand in de buurt is die me kan helpen het ding te starten. Ik geef het vrij snel op, omdat
ik een watje ben zonder doorzettingsvermogen. Correctie: Ik geef het vrij snel op, want het vreet energie en die heb ik hard nodig voor de dingen waar het echt om gaat op deze cursus. Dat kickstarten leer ik nog wel eens in een saaiere omgeving :-)

Henk rijdt op het industrieterrein waar zijn uitvalsbasis is gevestigd vrijwel direct van het asfalt af, om een spoor langs een sloot te volgen. En ter plekke bedenk ik alvast een van de allerleukste dingen van deze cursus: er wordt niet vooraf op je ingepraat in de trant van 'oei oei oei, we gaan nu wat moeilijks doen, straks moet je in een smal spoor rijden vlak langs een diepe sloot, maar dat is heus niet eng hoor' of 'straks duiken we ergens het bos in, de paden zijn erg smal en hobbelig,
maar er is heus wel een uitweg'. Dingen waardoor je misschien bij voorbaat denkt 'hm, laat maar zitten hoor, dat durf ook niet en ze mogen ook niet van me verwachten dat ik dat gewoon even doe, want zo normaal is het niet om zoiets te doen, dat zegt ie toch zelf?'. Die dingen werden
niet gezegd (met 1 uitzondering, maar daar kom ik straks op terug). We reden gewoon doodleuk achter Henk aan. Geen tijd voor laffe gedachten aan uitwegen en smokkelroutes, we deden het gewoon!

Over asfalt en zand rijden we naar een zandpad waar we optrekken en remmen gaan oefenen. Wegrijden met een spinnend achterwiel, netjes naar voren op de tank gaan zitten en voorover leunen bij het wegsprinten om druk op het voorwiel te houden en niet als een gek (of als een
doodordinaire 1-cylinderberijder) te veel te wheelien ;-). Bij het remmen het bovenlijf juist naar achter gooien. Na een paar keer heb ik eindelijk ook die zwaai naar achter te pakken. En ik sta in no time stil.
Verrassend is dat, dat je niet alle kanten op glijdt, maar nog gewoon beheerst tot stilstand kunt komen als je hard remt in zo'n laag zand. Wel heb ik het idee dat ik steeds minder de achterrem erbij pak (omdat we later nog wat trialoefeningen gaan doen, zit het pedaal nogal hoog, dat
maakt het nogal een toer om de rem in te trappen), maar als Henk me wijst op het sleepspoor van het achterwiel, zie ik dat dat wel meevalt :-)

Starten lukt me niet en Henk is dan even ver weg, maar gelukkig is Witch gaarne bereid me een handje te helpen. Die is het inmiddels duidelijk gewend d'r Harley aan te trappen :-) We rijden een leuke zanderige route in de omgeving. Het is erg leuk om vlak achter Henk te rijden en de
technieken af te kijken. Af en toe is ie wat verder weg, maar de in een roze handschoen gehulde handen die de richting aangeven, vallen goed op.
Bij sommige afslagen kun je je echt niet voorstellen waar het nu weer heengaat... geen doorgang te zien... Maar dan blijkt het weer een spoortje langs een sloot te zijn. Al snel vind ik het jammer als we weer op asfalt uitkomen, maar dat hoeft gelukkig niet al te vaak in die regio. Je kunt er enorm lange stukken rijden over niets dan zand. We nemen ook nog ergens een klein hobbelig slingerpaadje dwars door het bos. Ik *moet* hier gewoon brullen van de schik (zonder r!)! Dit is gaaf!!

Vlak voor we gaan lunchen oefenen we nog even wat achtjes. Gelukkig niet met overal pionnen, zoals tijdens rijlessen en examen(s...), maar met slechts twee punten om omheen te draaien. Da's een stuk makkelijker en volgens mij kun je juist door het ontbreken van die pionnen veeeeeel
krappere rondjes rijden. Leuk om dit weer eens te doen. Ik heb laatst met de Dominator krappe rondjes gereden tot ik duizelig werd, maar achtjes komen er steeds maar niet van. Toch ook maar weer lekker doen, gewoon om 2 punten heen.
Het is de bedoeling dat we de techniek voor het rijden van deze acht, de motor naar beneden drukken en naast het zadel gaan hangen, straks in de bochten in het zand gebruiken. Je hangt dus niet schuin met je motor mee, maar drukt de motor schuin onder je vandaan.

Als beloning voor onze inspanningen heeft Henk gehaktballen en groentesoep klaarstaan, een stevige lunch dus! Henk vraagt hoe hij de nieuwsgroep kan lezen en hoeveel berichten erop binnenkomen. Bij het horen van de aantallen, besluit hij dat hij 's avonds toch liever een beetje tv kijkt na een zware dag gevuld met rijlessen :-)

Weer een beetje op krachten gekomen van de smakelijke lunch vertrekken we al snel, want volgens een politieverordening mogen we na vier uur niet meer op bepaalde zandpaden komen. We gaan nu bochten rijden.
De paadjes die Henk kiest lijken almaar avontuurlijker te worden; alweer een paar van die smalle sporen tussen een weiland en een sloot. En flink veel bochtjes maken. Henk laat weten dat hij overdreven zal voordoen in wat voor stijl deze bochtjes verslonden dienen te worden. Ik vind dat
overdrevene wel meevallen, had gedacht dat hij zijn motor nog meer plat zou duwen.

Ergens heb ik nog veel te veel snelheid voor ik van het asfalt links een zandpad insla. Dat heeft het onzalige effect dat ik terwijl ik de bocht instuur gas terug moet nemen. BRUL, ga ik dan hier gestrekt? Nee hoor, het gas kan er net op tijd weer op en de motor gaat weer recht vooruit :)
Dat ging niet helemaal zoals het hoort. Als we stoppen, herhaalt Henk een principe dat hij tijdens de lunch al heeft verteld: in het zand moet je als een krant de bocht in en als een raket eruit. Een variant hierop: als een drol erin en als een scheet eruit... Duidelijk zat :-) Het is hem ook
opgevallen dat we te veel in de bocht naar beneden blijven kijken en dan ook te lang bezig zijn met het maken van de bocht, als het ware. De blik moet al veel eerder vooruit gericht zijn.

We staan dan bij een weiland waar een mooi parcours van zandpaden omheen loopt. Er zit een soort chicane in. Henk gaat daar staan om wat foto's te maken en, uiteraard nog belangrijker, om onze bochtentechniek te bekijken. Een voor een mogen we rechtsom gaan rijden. Er is een flink recht stuk, waar je lekker gas kunt geven en het best ook lekker staand kunt rijden; het stikt er namelijk van de kuilen. De eerste keer rijd ik *kedeng* tegen een overhangende tak aan, de daaropvolgende keren schiet ik lekker van links naar rechts en vice versa over het pad.

Na dit rechte stuk zit wel een heel lastig bochtje, waar het zand veel muller is. Het pad waar je daarna inslaat is ook heel smal en er staan veel bomen en struiken vlakbij. De eerste keer ga ik er veel te hard in, stuur ik veel te flauw in en kan ik nog maar net voorkomen dat ik in de struiken beland. Maar als je te langzaam gaat, loop je vast in dat mulle zand en ga je er gegarandeerd bij liggen. Scherper insturen dus, en misschien een tikkeltje langzamer. Het dreigt mijn angst- en- beven- bochtje te worden: ik durf niet te hard en ik durf niet te langzaam.
Uiteindelijk doe ik het in zijn een, en dan met flink veel gas erop. Da's eigenlijk maar net voldoende, maar ik kan precies voelen wanneer ik in de gevaarlijke zone van te weinig gas dreig te belanden. Dan is het een hele geruststelling dat je er met net een streepje gas erbij prima uitkomt.
Klinkt misschien allemaal heel voordehandliggend en ik had het ook al allemaal al 100 keer gehoord en ook al meermaals zo toegepast, maar nergens werd het zoooo duidelijk als in dit bochtje. Hét leermoment van de dag.

Daarna de chicane, waar je lekker hard doorheen kunt. Wel even zoeken naar de ideale bochtenlijn als je nog niet precies doorhebt waar je motor helemaal heen glijdt. Dit is echt een gaaf stuk, maar van Henk moet ik het wat langzamer doen. Hij vraagt zich af of ik misschien een groot hart heb, dat ik er zo doorstuif? Henk vindt het er wel allemaal goed gecontroleerd uitzien, maar hij denkt dat ik me een stuk prettiger zal voelen bij een lagere snelheid.
Nou ja, ok, ik ga de chicane wat langzamer proberen. De eerste keer nog net zo hard, maar de keren daarop lukt het wel om de bochten in een wat rustiger tempo te rijden, al voelt dat helemaal niet prettiger.

Jammer dat we weer verder moeten, dit is een perfect stuk om van alles en nog wat te leren. Maar er ligt nog een mooi terreintje op ons te wachten, een echt crossterrein met bulten en bultjes en echte kombochtjes. En waar Henk eerder niet waarschuwde voor iets moeilijks, doet hij dat nu wel. We moeten zo veel mogelijk staand gaan rijden en de meesten houden dat volgens hem niet langer dan 10 minuten vol! Ok, denk ik dan, dus ik hoef maar ietsje langer dan 10 minuten :-)
Het is wel een ontzettend gaaf terreintje, eerst een hoge bult, dan twee lagere, dan een u-kombocht en zo nog een paar leuke kronkels en bulten. Die bochtjes zijn erg lastig, naar buiten toe worden ze steeds hoger. Met mijn lage snelheid is dat niet the place to be, maar natuurlijk kom ik daar toch af en toe uit. De verleiding om te gaan zitten wordt dan wel erg groot. Als ik dat aan Henk vertel, zegt ie dat ik in die gevallen gewoon kan gaan zitten. Niet bescheiden het achterwerk op het zadel plaatsen, maar hopsa naar voren schuiven tegen de tank aan en het gas erop :-)

Oooh ja, wat Henk beter ook niet had moeten doen is zeggen dat het een unicum was dat er tot nog toe nog niemand gevallen was. Hij heeft zijn woorden nog maar net uitgesproken of Witch valt bij de eerste bult over d'r stuur heen. Niet lang daarna kantelt Pernette om op zo'n hoge zijkant van een bocht. Witch heeft iets te veel last van d'r arm (een paar dagen later bleek waarom, het was qua kleur net zo'n toverbal) om nog verder te kunnen rijden, maar Pernette pakt de draad vrolijk weer op als haar stuur weer is rechtgezet.
Klaartje draait dan nog steeds haar rondjes en ik heb er dan allang de brui aangegeven. Moe van het staand rijden en jammer genoeg schijtluizerig bang om te vallen ineens.

Witch rijdt ivm haar blessure over de gewone weg terug naar de rijschool, terwijl de rest met Henk kilometers lange bospaden afrijdt, o.a. bij de Holterberg. Dat je zoveel lange zandpaden zo goed aan elkaar kunt knopen, had ik niet gedacht.
Henk en Klaartje stuiven flink hard weg, Pernette en ik geven wat minder gas. Hartstikke leuk is het om staand door de vele kuilen met water te blazen. Het is in dit seizoen wel al erg druk met toeristen, dus moeten we vaak even rustig rijden, zodat die mensen niet omkomen in een verstikkende rookwolk. De meeste mensen groeten dan ook vriendelijk. We doen ook nog ergens een stuk verharde weg en daar is het best een vreemde gewaarwording dat het voorwiel zo gaat wiebelen boven de 70 km/u. Ik dacht juist dat dat wiebelen door het zand kwam!

We zijn maar twee en een half uur weggeweest voor de 'middagsessie', maar moe dat ik ben! Henk heeft vandaag al zo hard gewerkt, maar moet om vijf uur alweer rijlessen draaien. Wij blijven ondertussen nog wat uurtjes zitten om na te praten over de opgedane ervaringen. Het was geweldig! En Kokkie met d'r gipspootje heeft een groot voordeel: haar cursusdagje gaat
nog komen!!!
 
 
 

Naar de homepage van Henk Seppenwoolde Naar de homepage van Klaartje Naar de homepage van Ria Naar de homepage van Yvonne Naar de homepage van Pernette en... naar de homepage van Kokkie Terug naar bovenaan