Reisplakboek
Een bijzondere dag in Burkina Faso
Burkina Faso is maar een klein land, maar het landschap is afwisselend. Op papier is het armer dan Mali. Maar als je er bent ziet alles er in vergelijking net iets vrolijker uit. De huisjes zijn even wrakkig, maar iemand heeft de moeite genomen ze vrolijk te beschilderen. In de rijst met saus die we eten als we bij de grens even stoppen zitten wat meer kruiden, het smaakt net even lekkerder. Er zijn goed onderhouden, verharde wegen. De mensen zijn vriendelijk en de landbouwgrond ziet er goed verzorgd uit. We hebben de indruk dat dit komt doordat Burkina politiek stabieler is dan Mali. De rust die dat oplevert, maakt dat het zin heeft te investeren. Waarom zou je zaaien, als je weet dat de kans groot is dat er iemand met je oogst vandoor zal gaan?
Op een dag rijden we over een brede asfaltweg als een fietser, die ons tegemoet komt, ons staande houdt. Gelukkig spreekt hij een beetje Frans. Maar zijn boodschap is niet zo duidelijk. We kunnen er niet door, begrijpen we; ze hebben de weg afgezet. Wie dan, vragen we. Maar daar komt hij niet uit, te moeilijk om uit te leggen. Het kan niet, de weg is afgezet, zegt hij nog maar eens. Als we zeggen dat we gaan kijken groet hij vriendelijk en fietst verder.
We
rijden een kilometer of tien verder en ineens zien we wat hij bedoelde. Dwars
over de weg staat een rij grimmig kijkende kinderen van ongeveer 12 tot 14
jaar oud...Ze hebben zelfgemaakte speren in hun hand en ze hebben geen kleren
aan. De kinderen (jongens en meisjes) zijn gekleed in kettingen van schelpen.
Kleine witte kaurischelpjes. Die hebben ze om hun middel, enkels, hals en
hoofd; soms zijn de kettingen aan elkaar gemaakt tot een soort hesje. Iets
anders dragen ze niet. We mogen er niet door en er wordt aandachtig naar ons
gekeken. Dan komen ze om ons heen staan en vragen van alles, maar wij verstaan
er natuurlijk niets van. We zullen wel tol moeten betalen of zo iets. Zij
praten tegen ons, wij praten Nederlands terug, dat vinden ze grappig. Uiteindelijk
mogen we verder en worden we uitgewuifd. Waarschijnlijk is het een ritueel
dat te maken heeft met volwassen worden.
Het is zo'n moment dat je niet op de foto kunt krijgen. Behalve als je op afstand blijft en dan een telelens gebruikt. Maar als we daar al de tijd voor hadden gehad hadden we het nog niet gedaan. Soms verstoort een fototoestel de magie van het moment en vergeet je daardoor te kijken.