Reisplakboek
Tropische bui in Ghana
Het Mole-park in Ghana is een van de weinige parken op onze route en daarom wilden we het gaan zien.
We kwamen vanuit Burkina Faso over de onverharde weg. Juist over de grens hadden we een Nederlander ontmoet die daar les gaf en die vertelde ons dat het park de moeite waard was, maar wel duur om te verblijven. Maar omdat we toch vervoer hadden was een verblijf net buiten het park een prima optie.
Dus reden we naar het dorpje Larabanga, gelegen bij de ingang van het park. In Larabanga was geen stromend water. Wel elektriciteit, tenminste, er hingen hier en daar draden... Het is een 'authentiek' Ghanees dorpje, waar de mensen veel van de spullen die ze gebruiken zelf maken. Er zijn geen huizen hoger dan begane grond en de huizen zijn van ongebakken klei gebouwd in de vierkante sahel-stijl. Het is een vrij groen en vruchtbaar gebied en daardoor kunnen de bewoners groenten en andere gewassen verbouwen. Langs de hoofdstraat van het dorp (geen bestrating) zitten vrouwen yams te verkopen onder afdakjes tegen de zon. De mensen zijn gekleed in een mix van Westerse kleding en traditionele kleurige doeken. Overal lopen kippen, geiten en kindertjes.
In Larabanga vonden we onderdak bij de gebroeders Salia. Twee aardige jongens die eenvoudige kamertjes verhuren en je kunt er ook eten. Ze spreken behoorlijk goed Engels. Wat ze ook doen is voor eerste-hulppost spelen voor de mensen van het dorp en er komen dan ook geregeld kinderen een pleister halen of zo iets. Dankzij de kamerverhuur heeft het dorp ook wat inkomsten en de broertjes doen dus goed werk op allerlei gebieden.
We kregen er een lief kamertje met een bed en een stoel en een olielamp. De volgende dag zouden we naar het park gaan. 's Avonds kochten we een maaltijd bij het etenswinkeltje in de straat (macaroni geloof ik) en zaten we nog gezellig buiten met de broers en een paar andere gasten. Een prettige avond.
De dag daarna reden we naar het park. We kregen de indruk
dat het niet echt seizoen was maar we konden toch een wandeling met een gids
boeken. Eerst gingen we lekker een poosje in en bij het zwembad liggen. Omdat
de lodge waar het zwembad ligt behoorlijk hoog ligt kun je van daaruit een
aardig deel van het park zien en zo zagen we al allerlei dieren, waaronder
een badende groep olifanten!
De wandeling met de gids was heel mooi en we hebben oa. de volgende dieren gezien: olifanten, koedoe's, een aantal verschillende gazelle-achtigen, wrattenzwijnen, bavianen, een krokodil. Gerben heeft een paar mooie dia's gemaakt. Van de gids kregen we uitleg over de verschillende dieren en hun gedrag.
's Avonds bestelden we eten bij de broertjes. Op het menu stond een stoofpot van een groene bladgroente waar wij geen woord voor hebben. De maaltijd werd geserveerd op het dak; daar stond wat wind zodat het koeler was. De broertjes aten zelf ook met hun gasten mee zodat we met een aardig groepje aan de tafel op het dak zaten.
Toen het eten juist op tafel stond begon het te waaien. We kenden dat soort wind al een beetje en vroegen, zou het gaan regenen? Ja, zei de oudste Salia, maar eerst gaan we eten. Wij hadden zo onze twijfels... die wolken aan de horizon kwamen wel erg snel dichterbij. We besloten eigenwijs te zijn en met onze bordjes het houten laddertje af te klimmen en juist waren we beneden of de stofstorm stak op. De eerste vlaag joeg stof en zand in de net volgeschepte borden rijst met groente. De tweede blies de tafel van het dak! Iedereen vluchtte naar beneden en naar binnen want meteen daarna kletterde de regen neer. We aten binnen verder, in onze kamer, samen met anderen die een kamertje hadden aan de overkant van de weg... het regende veel te hard om daarheen te lopen. Een uurtje regen en toen was het even over. Die avond regende het nog meer en ons dak bleek een beetje te lekken. Het was vervaardigd van balkjes vlak naast elkaar met klei erover. Als je er niet te hard over heen rent schijnt dat goed te gaan. Maar dat was dus juist wel gebeurd. En de tafel was ook kapot. Hoe kon dat nou? :-)
We hebben achteraf wel erg moeten lachen. Als er iets gaat gebeuren wat absoluut niet te veranderen is zeggen Gerben en ik nog steeds wel eens tegen elkaar: Jawel, het gaat regenen, maar we gaan eerst eten.