Reisplakboek
Naar de kapper
In
Kumasi (Ghana) ben ik naar de kapper geweest. Dat was erg grappig. Buiten
hingen prachtige naieve schilderijen, waar je een haarstijl uit kon kiezen;
ik koos er een die nog het dichtste kwam bij wat ik wilde. De haarstijlen
voor dames die hij aanbood waren allemaal kort. Kroeshaar kun je waarschijnlijk
het makkelijkst kort knippen of invlechten; anders wordt het een enorme bos.
In Ghana dragen de meeste vrouwen kort haar en een kunstig geknoopte hoofddoek
van dezelfde stof als hun jurk.
De kapper was een aardige jonge vent met een smetteloos wit overhemd. Hij was een beetje verlegen, waarschijnlijk omdat hij niet zo veel woorden engels sprak; maar toch genoeg om met ons te kunnen communiceren. Het was duidelijk dat deze kapper, die nering deed in een klein golfplaten hokje ergens op straat, vakbekwaam was; het was evenzeer duidelijk dat hij nog nooit europees haar onder handen had gehad. Hij liet zich hierdoor evenwel niet uit het veld slaan en nadat hij een paar keer gevraagd had of het echt klopte dat ik mijn haar wilde laten knippen ging hij aan het werk. Op de manier die hij kennelijk gewend was: met de tondeuze. (Hij had elektriciteit in zijn hokje.) Hij wilde er zo te zien niet te veel tegelijk afhalen en ging dus uiterst voorzichtig te werk: telkens een haar of drie. En dan ging er van die drie haren een half centimetertje af. Halverwege wist hij het even niet meer en haalde er een collega bij, die hem adviseerde. Voort ging het weer.
Na een uurtje zweten verklaarde hij dat het klaar was. Het resultaat zag er keurig uit! Hij was erin geslaagd om door zo weinig mogelijk weg te halen toch weer model in mijn haar te brengen. Een soort van kapsel zelfs. Zelf was hij zichtbaar opgelucht, en hij was erg blij toen ik liet weten dat ik heel tevreden was. Ik betaalde hem vanwege zijn inzet ongeveer anderhalf keer het tarief. Dat had hij wel verdiend. En dan nog... voor die drie gulden vijftig hoef je het niet te laten.
Dit was ongeveer mijn leukste kappersbezoek ooit.