Reisplakboek
Mango's
Als
we in Mali zijn is het mangotijd. Eerst kopen we er drie voor een gulden,
daarna zakt de prijs, uiteindelijk krijgen we ze aangedragen zodra we ergens
stoppen. Vaak vinden de mensen het leuk als we even gaan zitten om samen met
ze mango's te eten. Als je stopt in het dorp en met gebaren of een plaatje
om water vraagt hollen de kinderen voor je uit naar de pomp; als je daar bent
staat binnen de kortste keren het hele dorp op een eerbiedige afstand om je
heen. Al gauw durven de dapperste kinderen dichterbij te komen; sommige voelen
gauw even aan je haar. Als ik ze laat zien hoe de toeter werkt komt de flinkste
het heel voorzichtig proberen en al gauw komen ze allemaal luid giechelend
om de beurt op de toeter drukken.
We rijden soms op onverharde paden, soms op de weg. Als die er is.. Het landschap is vrij afwisselend, nooit vlak, en meestal aardig begroeid. In bijna elk dorp vind je een paar mangobomen, waaronder de witte en bruine koeien staan, en een roestvrijstalen waterpomp die met een slinger of een voetpedaal bediend wordt en geen vijf minuten stil staat. Als we water gaan halen is er bijna altijd iemand die met plezier het jerrycannetje aanpakt en vult. Gerben mag in elk geval niet pompen. Dat is vrouwen- en kinderwerk.
De meeste dorpjes bestaan uit ronde huisjes met rieten daken en er zijn altijd schapen, kippen en ezels. De kleine kindertjes hollen in hun blootje achter je motor aan (degene die achteraan rijdt moet daar heel goed op letten, want het idee van een motorfiets is al zo verbazend dat twee al helemaal niet voor te stellen is) maar we doen voorzichtig en alles gaat goed. Ze hebben bolle buikjes; dit is rijstgebied. Gelukkig is er elk jaar weer een mangotijd. Iedereen eet zich heel de dag gek aan mango's. Zou je die niet op een eenvoudige manier kunnen conserveren? Het ziet er naar uit dat ze degene die ze niet op kunnen krijgen gewoon laten rotten. Dat levert een boel vliegen op.
Op een dag als we net in Mali zijn hebben we moeite om de weg te vinden. We volgen onverharde paden en daar staan natuurlijk geen bordjes bij. Gerben heeft een indruk van de juiste route, maar dat maakt het nog niet eenvoudig. We rijden een smal bergpad op; waarschijnlijk moeten we om of over deze berg heen. Het valt niet mee, vooral voor mij niet. We hebben het warm en we zouden wel iets willen eten.
Dan komen we een fietser tegen. Hij heeft iets achterop. Mango's! We vragen hem of we er een paar mogen kopen en dat mag. Zijn prijs is redelijk, wat aan de hoge kant, maar het feit dat je zomaar ergens op een berg mango's kunt kopen is ook wat waard.
En de juiste weg vinden we later alsnog.